ΚΑΤΙ ΛΑΟΙ....

Να κλαίγεσαι για τις περικοπές, τα έξοδα και τους φόρους και να είσαι εξαφανισμένος δυο μήνες,να βλέπεις σε ώρα εργασίας και σε κάθε καιρό την παραλία γεμάτη περιπατητές πενηντάχρονους πρόωρα συνταξιοδοτημένους,να βλέπεις κάποιους να σκαλίζουν τα σκουπίδια κι όταν έχει αγώνα το κοντινό σουβλατζίδικο να κάνει υπερωρίες....να συνεχίζουν την κλαψούρα όλοι και να κυκλοφορούν τα δεκάχρονα με παντόφλες κινητά των τετρακοσίων ευρώ....να βλέπεις αρχή Σεπτέμβρη τη μεγάλη επιστροφή των ''κλαψιάρηδων'' να ξαναμποτιλιάρει την παραλιακή και να εφορμούν στα σουπερμάρκετ σαν πεινασμένοι...να τους βλέπεις να μπουκάρουν στο χλιδάτο κρεοπωλείο και να ψάχνουν για ακριβά εισαγώμενα κρέατα...κι έπειτα πάλι να κλαίγονται και στο πρώτο τριήμερο να ξαναξεσαλώνουν....να πέφτει πάλι δάκρυ και να βλέπεις αβέρτα κόκκινο μαλλί και νύχια βαμμένα στην ''τρίχα'',να ακούς πάλι γκρίνιες και να μην μπορείς να βρεις καθαρό πεζοδρόμιο να πατήσεις αφού παντού υπάρχουν περιτώματα κατοικίδιων των οποίων οι ιδιοκτήτες αρνούνται να μαζέψουν....
Η ελπίδα εξέλειπε...δυστυχώς.