Δεν ξέρω ποιοί ανιστόριτοι κάνουν τέτοια πειράματα....και διαλέγουν μικρούς τόπους να τα εφαρμόσουν....μοιάζει σαν ένα χωριό όπου κάποιος από τους κατοίκους που γνωρίζονται μεταξύ τους,να προσπαθήσει να κάνει μαγκιές,τρέλλες ή ό,τι άλλο.....το σίγουρο είναι πως σύντομα θα βγουν όλοι από τα σπίτια τους και το λιγότερο θα του κόψουν τη φόρα...ή θα τον αρχίσουν στις σφαλιάρες...αν ό ίδιος τύπος βγει σε μια μικρομεσαία πόλη με 10000 κατοίκους ενδέχεται να μην τον πάρουν γρήγορα χαμπάρι,ενδέχεται να βρει παρέα κάποιους ομοίους του μέχρι να τον πάρουν χαμπάρι και από τις πέρα γειτονιές....η επικράτησή του είναι θέμα συγκηριών.....
Το ίδιο μοντέλο έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει σε μεγαλύτερες πόλεις....αλλά μέχρι ένα σημείο....στις πολύ μεγάλες μπορεί να γίνει άνετα μια ανατροπή και να γίνει της κακομοίρας....
Δεν ξέρω αν έχετε σκεφθεί τι είδους τρόφιμα είναι αυτά που συνήθως καταναλώνετε....Αρτοσκευάσματα με αρκετή έως πολλή ζάχαρη....και πολλά διογκωτικά που μετά συνεχίζουν να φουσκώνουν στα στομάχια....ψάρια ιχθυοτροφείων που τρέφονται με διάφορα φυράματα για πάχυνση....σνακ πολυεπεξεργασμένα με υψηλό θερμιδικό φορτίο και κατά συνέπεια δύσκολο να αποδομηθούθν από τον οργανισμό....τυριά που πολλές φορές δεν έχουν ωριμάσει καλά,ενώ το γάλα που τα δημιουργεί είναι από αγελάδες που παράγουν τρελλές ποσότητες ''προστατευμένες'' πολλές φορές από κοκτέιλ φαρμάκων....αλλαντικά με λιπαρά ζόρικα για τον οργανισμό....κρέατα και πουλερικά από ζώα που μεγαλώνουν ακινητοποιημένα και στρεσαρισμένα...και λαχανικά που έχουν συχνά τεράστιες διαστάσεις πιθανόν λόγω χημικών επεμβάσεων στις καλλιέργειες.....και τόοοσα άλλα...........κι έπειτα όλοι αναρωτιόμαστε γιατί δεν αδυνατίζουμε εύκολα....μα πως να γίνει αυτό όταν κάνουμε αυτή τη ζωη μέσα στις πόλεις,όταν δεν κάνουμε δουλειές που καταναλώνουν θερμίδες κι όταν τρώμε τρόφιμα που δεν αποδομούνται εύκολα??...τελικά όσο πιο κοντά στην πρωτογενή και ανεπεξέργαστη μορφή είναι ένα τρόφιμο,τόσες περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να ειναι ''φιλικό'' και αποδομούμενο....
Εκέί γύρω στο 1972 ο παπούς μου μου πρότεινε να πάω παπαδάκι,να κρατάω την λαμπάδα στον Άγιο Κωνσταντίνο,στη Γλυφάδα....Ιερέας τότε ήταν ο παπα Μάρκος,ο οποίος με μεγάλη αγάπη είχε δημιουργήσει μια μεγάλη ομάδα παιδιών που πολλές φορές συνοστίζονταν για να ντυθούν τις πραγματικά όμορφες στολές που υπήρχαν....
Την πρώτη φορά που πήρα τη λαμπάδα,σε κάποιο ευαγγέλιο υποθέτω,αντί να επιστρέψω στο ιερό από τη μικρή αριστερή θύρα,μπήκα κανονικά από την Ωραία Πύλη!!!..αλλά ο παπα-Μάρκος δεν με μάλωσε...
Οι αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια στο Ιερό του Αγίου Κωνσταντίνου είναι οι καλύτερες...ιδίως εκεί γύρω στο Πάσχα,τότε ήταν η περίοδος που μας άρεσε περισσότερο και που όλοι μας περιμέναμε να πάρουμε κάποιο εξαπτέρυγο,να μη μείνουμε στη λαμπάδα....
Εγώ δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσα παπαδάκια όσα είμασταν εμείς τότε,ούτε αυτό το πνεύμα αγάπης προς την απλότητα που τελικά περνούσε μέσα μας αόρατα και μυστικά κρατώντας μόνο μια απλή λαμπάδα...κι αυτό το χρωστάω και το χρωστάμε στον παπα-Μάρκο,αυτόν που πραγματικά μας δέχτηκε εκεί,ενώ μπορούσε να μην το κάνει.αποφεύγοντας την όποια φασαρία προκαλούν παιδιά οκτώ έως δώδεκα χρόνων σε έναν τόσο μικρό χώρο...
Παπα-Μάρκο σε ευχαριστούμε....
κι ένα ''παραμυθάκι'' για μεγάλα παιδιά.....
Κάποτε ήταν δυο ορκισμένοι εχθροί,οι Έλληνες και οι Άτλαντες....το πνεύμα και η ύλη....και όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις,ο πόλεμος δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του,ως πάντων κάθαρσις....
Περιέργως γι αυτούς ,οι Άτλαντες ηττήθηκαν....χτυπήθηκε το σύστημα που ενεργειακά είχε καρδιά εκεί, κατά Βερμούδες μεριά κι όλα έγιναν στάχτη....
Οι Έλληνες για να θυμούνται το γεγονός έφτιαξαν ένα μνημείο στο Άκρον της πόλης,στο ψηλότερο ορατό σημείο,επειδή η βολή που αποτελείωσε τους Άτλαντες εκτοξεύθηκε από εκείνα τα μέρη....
Οι Άτλαντες ποτέ δεν ξέχασαν την ήττα τους,η ύλη άλλωστε δεν συγχωρεί,σε αντίθεση με τους Έλληνες που σιγά σιγά τα ξέχασαν όλα ,μέχρι που αναρωτιόνουσαν τι ρόλο παίζει αυτό το τεράστιο κατασκεύασμα στο κέντρο μιας πόλης....
Ήρθαν καιροί πονηροί κι οι Άτλαντες βρήκαν τρόπους και πήραν τμήματα από το μνημείο..κι αργότερα δίδαξαν την ύλη στους Έλληνες για να ετοιμάσουν το έδαφος της εξαφάνισής τους,για να εκδικηθούν για την παλιά τους ήττα....κι ύστερα τους έκλεισαν τις στρόφιγγες ,μόλις εκείνοι έμαθαν να ζούνε σχεδόν σαν άρχοντες....
Τώρα το έδαφος είχε στρωθεί...αλλά τι έγινε τελικά???η συνέχεια επί της οθόνης ...των δικών σας ματιών...
Ένα τρομερο γεωστρατηγικό παιχνίδι φαίνετα να παίζεται γύρω μας....Ο ήλιος,τα πετρέλαια κι ο χρυσός έχουν ανοίξει την όρεξη σε όλους τους υλιστές και φυσικά θα έχουν χωρίσει από πριν τις σφαίρες επιρροής τους...αλλά αυτοί οι Γερμανοί να θέλουν να εκδικηθούν με τέτοιους τρόπους για την ήττα τους στο Στάλιγκραντ 70 χρόνια μετά......η ιστορία επαναλαμβάνεται κάποιες φορές ...αυτό είναι το κακό....και τότε είχε προηγηθεί η πείνα και η εξαθλίωση στην Ελλάδα.....
1976...2ο Δημοτικό...ναι...αυτό το κατεστραμένο κτίριο απέναντι από την Παναγίτσα στην παλιά Βουλιαγμένης....κι εμείς στην έκτη δημοτικού...τιε Κυριακές εγώ και κάποιοι άλλοι πηγαίναμε και ψέλναμε στην χορωδία του κυρίου Τάκη Β. στην Παναγίτσα....το σχολείο μας ήταν μισές μέρες πρωί-μισές απόγευμα...αλλά δεν μας πολυπείραζε...είχαμε συνηθίσει...εκείνα τα μαγικά απογεύματα της άνοιξης τα θυμάμαι ακόμα...κατέβαινα μετά το σχολείο την οδό Βάου πριν την ονομάσουν Β.Τσιτσάνη....ο ήλιος είχε μια γλύκα ατελείωτη και η ησυχία του δρόμου μαζί με τα αεροπλάνα που προσγειώνονταν μου ολοκλήρωναν την εκπληκτική εικόνα...
Πολλά πρωινά έπαιρνα το ποδήλατο και βόλταρα στους γύρω δρόμους και κάποιες φορές φτιάχναμε σπιτάκια πάνω σε πεύκα στα πρώτα οικόπεδα της Ορλώφ που ήταν άκτιστα...(κανείς δεν θυμάται προφανώς)....
Κοντά στις απόκρηες η συμμαθήτρα Δώρα Α. είχε κάνει το καθιερωμένο πάρτυ της και τα κοριτσάκια έδιναν ρέστα χορεύοντας τα τραγούδια της Τίνα Τσαρλς..εμείς αντιθέτως είμασταν πιο μαζεμένοι εκτος από τον Στέλιο Κ. που κι αυτός έλιωνε πίστες...
Όταν τελειώσαμε το σχολείο εκείνη τη χρονιά ,δώσαμε εξετάσεις για να μπούμε στο Γυμνάσιο...στήθηκα στην ουρά για να καταθέσω τα χαρτιά...έγραψα έναν μέσο όρο 16 και πέρασα μαζί με τους περισσότερους συμμαθητές του Δημοτικού...
Εν τω μεταξύ η δική μας παρέα παιδιών εξακολουθούσε να παίζει στους δρόμους γύρω από το γκόλφ...για γηπεδάκι είχαμε ένα σχεδόν ερηπωμένο οίκημα με πέτρινη μάντρα που σήμερα μάλλον είναι πολυκατοικία....το κτίριο που βρισκόταν εκεί μάλλον είχε χρησιμοποιηθεί από τους Γερμανούς στην κατοχή...ενώ ο μεγάλος ακάλυπτος χώρος με το χώμα ήταν το γήπεδό μας...κι εγώ σχεδόν πάντα έπαιζα τερματοφύλακας...μια θέση που οι περισσότεροι την απέφευγαν...όμως τελικά ήταν η πιο΄''εγκεφαλική''...
Το καλοκαίρι το παιρνάγαμε παίζοντας,κάνοντας βόλτες με ποδήλατα και μπάνια στη θάλασσα αλλά και στην πισίνα του φίλου μας Γρηγόρη Μ. που προς τιμην και των δικών του ήταν πάντα ανοικτή για όλη την παρέα.....
Θυμάμαι ακόμα μια πλάκα που είχαμε κάνει με ιδέα του Γρηγόρη στον φίλο Γιώργο Κ. στο τελείωμα κάποιου από εκείνα τα καλοκαίρια....
Ο Γρηγόρης πόνταρε στο ότι όλοι θα έψαχναν για ένα εικοσάρικο μεταλλικό από τα παλιά πού τάχα θα είχε χάσει στο γκαζόν γύρω από την πισίνα....Όλο του το σκεπτικό απέβλεπε στο να αποκαλυφθεί τελικά πως ο Γιώργος δεν ήξερε να κολυμπάει κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν έπεφτε στην πισίνα κι όχι τα άλλα που προφασιζόταν...
Έτσι άρχισε η αναζήτηση του εικοσάρικου γύρω από την πισίνα...κι όταν ο Γιώργος είχε πλησιάσει αρκετά στην άκρη της πισίνας ο Γρηγόρης του έδωσε μια σπρωξιά και τον έστειλε στα θολά νερά μιας και ήταν τέλος Σεπτέμβρη και δεν την συντηρούσαν αφού θα την άδειαζαν σε λίγες μέρες....
Ο Γιώργος έπαθε την πλάκα του...προσπαθούσε να κρατηθεί από τα πλακάκια..να επιπλεύσει..και οι άλλοι μάλλον γελούσαν εκτός από τον Γρηγόρη που έσπευσε να τον βγάλει έξω...
Έπειτα ο Γιώργος έβγαλε τα ρούχα του και ο Γρηγόρης του τα στέγνωσε στο στεγνωτήριο...ευτυχώς η μάνα του έλειπε αλλιώς θα γινόταν θρήνος....και το επεισόδιο έλειξε εκεί.....
Εκείνα τα καλοκαίρια γύρω στο 1976,τα μεσημέρια,πήγαινα στο σπίτι του Γιωργου Κ.,ένα μικρο σπιτάκι,ισόγειο και βλέπαμε μαζί ''Αντίζηλους'' στην τηλεόραση...ο Γιώργος είχε και μανία με τα αεροβόλα κι όλο έκανε σκοποβολή ή σκότωνε τίποτα σπουργίτια και ψαρόνια κι η μάνα του τα μαγείρευε ....
Εκείνη την περίοδο έμεναν και αρκετοί Αμερικάνοι της βάσης στην περιοχή....τα Αμερικανάκια ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση...θυμάμαι κάτι όμορφες πιτσιρίκες που είχαν νοικιάσει το διπλανό μας σπίτι,όπως θυμάμαι και μια παρέα αγοριών που μάλωνε με φίλους μου και κάποιες φορές ένα Αμερικανάκι με το προσωνύμιο ''μπογιατζής'',είχε ρίξει κάτι ψιλές σε κάποιον δικό μας που το έπαιζε και αρχηγός....
Στην περιοχή κοντά στα σύρματα του γκολφ,εκεί που τώρα υπάρχει δρόμος,πηγαίναμε και παίζαμε κουκουναροπόλεμο συχνά...με μια σιωπηλή συμφωνία να μην χρησιμοποιούμε κλειστά κουκουνάρια...Ακόμα θυμάμαι τον Γρηγόρη Μ. να φωνάζει time out,λέξη άγνωστη τότε,όταν η ομάδα του έχανε κατά κράτος και μαζί με τις ανοιγμένες κουκουνάρες του έρχονταν κατακέφαλα ίσως και κάποιες κλειστές.....
Από εκείνη την περίοδο είναι εμπνευσμένο και το παρακάτω τραγούδι...
Στην πλατεία φυσικά τα μαγαζιά ήταν λίγα...Ο φούρνος του Πάκου απέναντι άπό τον Άγιο Κωνσταντίνο...το φαρμακείο απέναντι...δίπλα ένα μαγαζί με τουριστικά...πιο πέρα η ταβέρνα του Τρακάδα....μετά ένα ξενοδοχείο...ξέχασα και το ξενοδοχείο Gripsholm όπου τώρα είναι το πολυκατάστημα Public....ένα στενό πριν την μπιφτεκούπολη ήταν το μπακαλικο και μετέπειτα self service του Ίσαρη...ένα γαλακτοπωλείο...ένα μαγαζί με παιχνίδια και δίσκους....ένα φροντιστήριο...ένα χρωματοπωλείο....και φυσικά το επόμενο στενό ήταν η μπιφτεκούπολη με τις ταβέρνες τουλάχιστον από το 1971 που θυμάμαι εγώ...στη γωνία πάντα η Εμπορική τράπεζα...δίπλα ο φούρνος του Μπέτικα και δίπλα το μπακάλικο του Δούκα...απέναντι φαρμακείο και στο στενό ο Τάσος με τις τυρόπιτες ....το Dominion με τα παιχνίδια....και μερικά μπαρ και καταστήματα ρο΄΄υχων ενώ στην πάνω γωνία ήταν το σούπερ μάρκετ Σταυρίδης....
Από την κάτω μεριά της πλατείας ήταν το ζαχαροπλαστείο Ήβη όπου τρώγαμε απίθανα παρφέ παγωτά τα καλοκαίρια...δίπλα ένα φαρμακείο...μετά ένα φωτογραφείο και η Τούλα με τα είδη σπιτιού...πιο δίπλα ένα σινεμά...ίσως το Κογκό...μετά πιο δίπλα έγινε ο φούρνος Ποσειδώνιον...ύστερα ένα χρωματοπωλείο και το κρεοπωλείο του Σπάθα....
Αυτά τα μαγαζιά αποτέλεσαν χονδρικά τον εμπορικό κορμό της Γλυφάδας στα τέλη της δεκαετίας του 60 με αρχές δεκαετίας του 70...όμως η ανάπτυξη υπήρξε έκτοτε ραγδαία...και ουσιαστικά εμείς ζήσαμε εντονότερα τη νεότερη κατάσταση με τα πολλά μαγαζιά...όσο κι αν εκείνη η παλιά μορφή της Γλυφάδας είναι βαθειά χαραγμένη στις μνήμες μας...
Αυτά προς το παρόν και θα συνεχίσω το αρθράκι σύντομα ..μέχρι να θεωρήσω ότι ολοκληρώθηκε...
