Πρόσφατα γνώρισα έναν ηλικιωμένο κύριο,ο οποίος σε ηλικία 15 χρόνων περίπου, δούλευε στα έργα των Γερμανών στο παλιό αεροδρόμιο,στο Χασάνι επί γερμανικής κατοχής..
''Δούλευα αρχικά στο τραινάκι του Βαν ντε Κρούιτε...Ήταν ένα τραινάκι στο οποίο φορτώναμε υλικά από το νταμάρι στο λόφο Πανί στο Καλαμάκι και φτιάχναμε σημεία απόκρυψης των γερμανικών αεροπλάνων....παντού στην Αργυρούπολη,το Ελληνικό,το Καλαμάκι,υπήρχαν σημεία με καμουφλαρισμένα αεροπλάνα τα οποία οι Γερμανοί μόλις τα χρειαζόντουσαν τα μετέφεραν με αυτοκίνητα στο αεροδρόμιο και τα απογείωναν...Κάποια μέρα ο γιος ενός από τους Γερμανούς που δούλευαν εκεί μου χτύπησε την παλάμη που κράταγε λίγες σταφιδες και μου τις έριξε στο χώμα...τότε του έριξα μια γερή γροθιά και ο Γερμανός πατέρας περιέργως κατάλαβε τι έκανε ο γιος του και έσπευσε να με υπερασπιστεί....
Κάθε ταράτσα είχε και ένα πολυβολείο...κι όταν έφυγαν οι Γερμανοί στη θέση των όπλων είχαν βάλει ξύλινα ομοιώματα μιας και απέσυραν τα καλά πολυβόλα λόγω των αναγκών που είχαν αλλού...
Σε έναν βομβαρδισμό του αεροδρομίου σκοτώθηκαν καμιά διακοσαριά Γερμανοί σε ένα καταφύγιο κάπου κοντά στα παλιά Δειλινά..[*υποθέτω κάπου κοντά στο σημερινό πάρκο στα αριστερά καθώς πηγαίνουμε προς Γλυφάδα]...
Οι Γερμανοί δεν έπιναν παρά ελάχιστο νερό...γέμιζαν τα παγούρια τους με τσάι και από αυτό έπιναν όλη μέρα...
Στις αερομαχίες πάνω από το αεροδρόμιο οι Γερμανοί δεν τα πήγαιναν πολύ καλά...τα Σπιτφάιρ των Άγγλων αλώνιζαν....κάποια μέρα ένα τέτοιο αγγλικό έπεσε κοντά στο εργοστάσιο του Ασπιώτη που έφτιαχνε τα γραμματοσημα..
Κάποια στιγμή με έβαλαν να πηγαίνω φαγητό στους αξιωματικούς που έμεναν στις κίτρινες βίλες στο Καλαμάκι....κάθε μεσημέρι έπερνα το καρότσι με τις καραβάνες..με τα ονόματά τους πάνω και ξεκινούσα τη διανομή.....
Λίγο πριν φύγουν από την Ελλάδα μας φώναξαν και μας έδωσαν τις κουβέρτες που είχαν στις αποθήκες.....μας είπαν πως τώρα πια μόνο Άγγλοι και Αμερικάνοι....''
Αυτά περίπου ήταν τα λόγια του και τα παραθέτω σαν ενδιαφέρουσα αναφορά σε μιαν άλλη εποχή..
''Δούλευα αρχικά στο τραινάκι του Βαν ντε Κρούιτε...Ήταν ένα τραινάκι στο οποίο φορτώναμε υλικά από το νταμάρι στο λόφο Πανί στο Καλαμάκι και φτιάχναμε σημεία απόκρυψης των γερμανικών αεροπλάνων....παντού στην Αργυρούπολη,το Ελληνικό,το Καλαμάκι,υπήρχαν σημεία με καμουφλαρισμένα αεροπλάνα τα οποία οι Γερμανοί μόλις τα χρειαζόντουσαν τα μετέφεραν με αυτοκίνητα στο αεροδρόμιο και τα απογείωναν...Κάποια μέρα ο γιος ενός από τους Γερμανούς που δούλευαν εκεί μου χτύπησε την παλάμη που κράταγε λίγες σταφιδες και μου τις έριξε στο χώμα...τότε του έριξα μια γερή γροθιά και ο Γερμανός πατέρας περιέργως κατάλαβε τι έκανε ο γιος του και έσπευσε να με υπερασπιστεί....
Κάθε ταράτσα είχε και ένα πολυβολείο...κι όταν έφυγαν οι Γερμανοί στη θέση των όπλων είχαν βάλει ξύλινα ομοιώματα μιας και απέσυραν τα καλά πολυβόλα λόγω των αναγκών που είχαν αλλού...
Σε έναν βομβαρδισμό του αεροδρομίου σκοτώθηκαν καμιά διακοσαριά Γερμανοί σε ένα καταφύγιο κάπου κοντά στα παλιά Δειλινά..[*υποθέτω κάπου κοντά στο σημερινό πάρκο στα αριστερά καθώς πηγαίνουμε προς Γλυφάδα]...
Οι Γερμανοί δεν έπιναν παρά ελάχιστο νερό...γέμιζαν τα παγούρια τους με τσάι και από αυτό έπιναν όλη μέρα...
Στις αερομαχίες πάνω από το αεροδρόμιο οι Γερμανοί δεν τα πήγαιναν πολύ καλά...τα Σπιτφάιρ των Άγγλων αλώνιζαν....κάποια μέρα ένα τέτοιο αγγλικό έπεσε κοντά στο εργοστάσιο του Ασπιώτη που έφτιαχνε τα γραμματοσημα..
Κάποια στιγμή με έβαλαν να πηγαίνω φαγητό στους αξιωματικούς που έμεναν στις κίτρινες βίλες στο Καλαμάκι....κάθε μεσημέρι έπερνα το καρότσι με τις καραβάνες..με τα ονόματά τους πάνω και ξεκινούσα τη διανομή.....
Λίγο πριν φύγουν από την Ελλάδα μας φώναξαν και μας έδωσαν τις κουβέρτες που είχαν στις αποθήκες.....μας είπαν πως τώρα πια μόνο Άγγλοι και Αμερικάνοι....''
Αυτά περίπου ήταν τα λόγια του και τα παραθέτω σαν ενδιαφέρουσα αναφορά σε μιαν άλλη εποχή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου