Εχουν περασει κιολας 40 χρονια απο τοτε που καθε Τεταρτη,μετα το σχολειο,ετρεχα να αγορασω απο το κοντινο ψιλικατζιδικο ενα περιοδικακι που λεγοταν ΣΕΡΑΦΙΝΟ....
Ηταν ενα περιοδικο που ειχε τρεις δραχμουλες,αλλα μου εδινε τη χαρα του φανταστικου ταξιδιου κι οπως αποδειχτηκε αργοτερα,το ταξιδι αυτο ηταν οντως ταξιδι....
Αιγάλεω 1973,περιοχή Λιούμη,οδός Κορυτσάς,το ψιλικατζίδικο του κυρ Στέφανου,στη στάση του λεωφορείου,εκεί ήταν ο ''στόχος'' Τετάρτη μεσημέρι μετά το σχολείο.....
Ο Σεραφινο απειχε ετη φωτος απο τα τερατουργηματα με τα οποια μεγαλωσαν οι επομενες γενιες....Δεν ξερω αν κρυβοταν καποια συνωμοσια πισω κι απο αυτον τον ηρωα,ομως τιποτα δεν μου λεει μεσα μου πως γινοταν κατι τετοιο...
Ο Σεραφινο ηταν δημιουργημα ενος Ιταλου σχεδιαστη,γεννημενου περιπου το 1908,ενος ανθρωπου δηλαδη που βιωσε για τα καλα τον μεσοπολεμο,τον πολεμο και τη μεταπολεμικη περιοδο....
Ουσιαστικα αυτη η περιοδος μεταφεροταν στις ιστοριες και αυτο ηταν το ταξιδι μου...και μονο με τρεις δραχμουλες.....
Ο συνεχώς πεινασμένος Σεραφίνο.ο Κάρολος,ο Καπελαδούρας και οι υπόλοιποι φτωχοήρωες που ζούσαν ανάμεσα σε πόλεις και κονσερβοκούτια,που γυάλιζε το μάτι τους για ένα κοτόπουλο,δεν μας δίδασκαν ίσως το ''απόλυτο καλό''.όμως είχαν καλή διάθεση,έκφραζαν μια μάλλον στερημένη κοινωνία ή κάποιους απόκληρους που όμως τελικά επιζούσαν μέσα στις δυσκολίες χωρίς να χάνουν την ''ανθρωπιά'' τους,τις φιλίες τους...οι πλούσιοι βέβαια ήταν πλούσιοι,όμως δεν ήταν αυτό που μας τράβαγε...ο πλούτος τους ήταν σχεδόν άνευ αξίας μπροστά στην απλότητα του Σεραφίνο....
Ακομα και τωρα εχω μετανοιωσει που καποτε με την πιεση της μητερας μου να τα ξεφορτωθω,της εδωσα τα πολλα περιοδικα που ειχα μαζεψει και τα πηγε σε ενα περιπτερο που αγοραζε μεταχειρισμενα....ή μπορει και να τα πεταξε τελικα.....
Ουσιαστικα για μενα επαιζε τον ρολο ενος κινηματογραφικου εργου,καποιου απο αυτα τα ασπρομαυρα του ιταλικου κινηματογραφου με την Αννα Μανιανι ή τον Τοτο...Ηταν γελιο και κλαμα μαζι...κλαυσιγελος....
Η αυθεντικη φιγουρα για εμενα ειναι το τριτο κατα σειρα τευχος,απο πανω προς τα κατω....μετα αλλαξαν σχεδιαστη...τα εφτιαχναν εδω πιθανον...δεν ξερω...παντως αλλαξε το στυλ και πια δεν μου εκανε κεφι να το διαβασω...ειχα εξαλλου μεγαλωσει.....
Ο σχεδιαστης λεγοταν Ediggio Gherlizza....ελπιζω να μην εχω κανει πολλα λαθη στο ονομα....πεθανε το 1995....ή γυρω εκει.....κι εγω προσωπικα τον ευχαριστω για τα ταξιδια με τον Σεραφινο...με τρεις δραχμουλες......
Ηταν ενα περιοδικο που ειχε τρεις δραχμουλες,αλλα μου εδινε τη χαρα του φανταστικου ταξιδιου κι οπως αποδειχτηκε αργοτερα,το ταξιδι αυτο ηταν οντως ταξιδι....
Αιγάλεω 1973,περιοχή Λιούμη,οδός Κορυτσάς,το ψιλικατζίδικο του κυρ Στέφανου,στη στάση του λεωφορείου,εκεί ήταν ο ''στόχος'' Τετάρτη μεσημέρι μετά το σχολείο.....
Ο Σεραφινο απειχε ετη φωτος απο τα τερατουργηματα με τα οποια μεγαλωσαν οι επομενες γενιες....Δεν ξερω αν κρυβοταν καποια συνωμοσια πισω κι απο αυτον τον ηρωα,ομως τιποτα δεν μου λεει μεσα μου πως γινοταν κατι τετοιο...
Ο Σεραφινο ηταν δημιουργημα ενος Ιταλου σχεδιαστη,γεννημενου περιπου το 1908,ενος ανθρωπου δηλαδη που βιωσε για τα καλα τον μεσοπολεμο,τον πολεμο και τη μεταπολεμικη περιοδο....
Ουσιαστικα αυτη η περιοδος μεταφεροταν στις ιστοριες και αυτο ηταν το ταξιδι μου...και μονο με τρεις δραχμουλες.....
Ο συνεχώς πεινασμένος Σεραφίνο.ο Κάρολος,ο Καπελαδούρας και οι υπόλοιποι φτωχοήρωες που ζούσαν ανάμεσα σε πόλεις και κονσερβοκούτια,που γυάλιζε το μάτι τους για ένα κοτόπουλο,δεν μας δίδασκαν ίσως το ''απόλυτο καλό''.όμως είχαν καλή διάθεση,έκφραζαν μια μάλλον στερημένη κοινωνία ή κάποιους απόκληρους που όμως τελικά επιζούσαν μέσα στις δυσκολίες χωρίς να χάνουν την ''ανθρωπιά'' τους,τις φιλίες τους...οι πλούσιοι βέβαια ήταν πλούσιοι,όμως δεν ήταν αυτό που μας τράβαγε...ο πλούτος τους ήταν σχεδόν άνευ αξίας μπροστά στην απλότητα του Σεραφίνο....
Ακομα και τωρα εχω μετανοιωσει που καποτε με την πιεση της μητερας μου να τα ξεφορτωθω,της εδωσα τα πολλα περιοδικα που ειχα μαζεψει και τα πηγε σε ενα περιπτερο που αγοραζε μεταχειρισμενα....ή μπορει και να τα πεταξε τελικα.....
Ουσιαστικα για μενα επαιζε τον ρολο ενος κινηματογραφικου εργου,καποιου απο αυτα τα ασπρομαυρα του ιταλικου κινηματογραφου με την Αννα Μανιανι ή τον Τοτο...Ηταν γελιο και κλαμα μαζι...κλαυσιγελος....
Η αυθεντικη φιγουρα για εμενα ειναι το τριτο κατα σειρα τευχος,απο πανω προς τα κατω....μετα αλλαξαν σχεδιαστη...τα εφτιαχναν εδω πιθανον...δεν ξερω...παντως αλλαξε το στυλ και πια δεν μου εκανε κεφι να το διαβασω...ειχα εξαλλου μεγαλωσει.....
Ο σχεδιαστης λεγοταν Ediggio Gherlizza....ελπιζω να μην εχω κανει πολλα λαθη στο ονομα....πεθανε το 1995....ή γυρω εκει.....κι εγω προσωπικα τον ευχαριστω για τα ταξιδια με τον Σεραφινο...με τρεις δραχμουλες......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου